SELOKA
Perkataan seloka berasal daripada perkataan Sanskrit iaitu shloka. Seloka
merupakan puisi yang paling tua dalam kesusasteraan Melayu yang bermaksud berseloroh atau berjenaka sambil menyindir.
Seloka dipercayai
datang ke alam Melayu bersama-sama dengan perkembangan agama Hindu di Asia Tenggara.
Teks Mahabarata dan Ramayana merupakan antara buku terawal yang ditulis dalam bentuk
seloka.
Justeru itu, seloka lebih merupakan pepatah, bidalan atau perumpamaan yang
mengandungi unsur jenaka, gurau senda, olokan, ejekan dan sindiran yang memberi pengajaran dan teladan kepada pembaca.
Kebanyakan seloka Melayu
ditulis dalam bentuk terikat iaitu empat baris serangkap dan dalam bentuk bebas, iaitu
setiap baris menjadi isi seloka berkenaan.
CIRI-CIRI SELOKA
- Karangan berangkap dan pertentangan bunyi rima hujung yang bebas.
- Terbahagi kepada unit pembayang dan unit maksud.
- Perkataan sindiran atau ejekan disampaikan dalam bentuk rangkap.
- Mengandungi unsur jenaka atau gurau senda.
- Bertujuan untuk menyindir sambil mengajar.
